"Sevginin melodiyası"
Payız Bakının üstünü bürümüşdü. Küçələrdə xışıltılı yarpaqların ayaq altında səsi eşidilirdi. Səma boz idi, amma onun baxışları ondan da boz...
Cahid dörd il əvvəl buraxıb getdiyi həyətə yenidən dönmüşdü. Hər addımında xatirələr onu sıxırdı.
Buralar Nəzrinin qoxusu ilə dolu idi.
Qapı aralı idi. Otağın içindən piano səsi gəlirdi. O, tanımadığı bir melodiyanı çalırdı Nəzrin– sanki ürəyinin dərinliklərindən çıxan bir nalə kimi.
Cahid asta-asta içəri girdi. Nəzrin başını qaldırmadan çalmağa davam etdi.
Cahid: "Bu melodiyanı tanımıram... yeni bəstən deyil?"
Nəzrin əllərini klavişlərdən çəkdi, sükut otağı bürüdü. Sonra gözlərini Cahidin üzünə dikdi.
Nəzrin: "Sən getdikdən sonra yazdım. Səssizliyə həsr olunmuşdur."
Cahid: "Bağışla..."
Nəzrin: "Nə üçün? Getdiyin üçünmü, yoxsa bu qədər gec gəldiyin üçün?"
Cahid yaxınlaşdı, bir addım sonra dayandı.
Cahid: "Hər gün yazmaq istəyirdim. Hər axşam səsini eşitmək..."
Nəzrin: "Amma sən susdun. Mən isə susqunluğunla danışdım. Gözlədim, hər payız səni gətirər sandım."
Bir anlıq gözləri doldu. Nəzrin çevrilib pəncərəyə baxdı.
Nəzrin: "Amma bu payızda artıq gözləməyəcəyəm."
Cahid: "Dönmək istəyirəm. Əgər hələ də ürəyində bir yerim varsa..."
Nəzrin: "Bəzən sevmək kifayət etmir, Cahid. Gecikmiş bir qayıdış – ürəkdəki yerin boşluğunu doldurmur."
Otaqda yenə sükut hökm sürdü. Piano klavişləri tək-tək səssizliyə büründü. Cahid başını aşağı salıb geri çəkildi. Nəzrin arxasınca baxmadı.
Qapı yavaşca bağlandı. Çöldə payız yarpaqları Cahidin ayaqları altında xışıldadı.
***
Səhəri Nəzrin sakit başladı. Piano çalmaq istəmədi bu dəfə – musiqi də Cahidin səsi kimi onu incidirdi. Gecə boyu yata bilməmişdi. Onun sözləri beynində təkrarlanırdı: “Dönmək istəyirəm...”
Amma Nəzrin qorxurdu. İkinci dəfə eyni ağrını yaşamaqdan qorxurdu.
Cahid isə şəhərin küçələrində başıaşağı dolaşırdı. Özünə qəzəbliydi. Dörd il əvvəl gedəndə “əvvəlcə karyera, sonra məhəbbət” demişdi. Amma indi anlayırdı –Nəzrinsiz uğur da soyuq olurmuş.
Həmin gün axşam o, yenidən evin qarşısına gəldi. Bu dəfə əlində məktub vardı. Qapını döymədi. Sadəcə məktubu qapının arasına qoyub, geri çəkildi.
Məktub:
Nəzrin,
Sənin sükutun məni ən çox incidən musiqin olub. Amma yenə də səni dinləmək istəyirəm.
Məni bağışla... Bilirəm, bəlkə də gecdir. Amma heç olmasa ürəyimdəki həqiqəti bil: mən səni heç zaman unutmadım.
Əgər bu axşam piano səni danışdırsa, mən onu uzaqdan da olsa eşidəcəyəm. Onda anlayacağam: hələ ümid var...
Cahid
Nəzrin məktubu oxuyarkən gözləri dolmuşdu. Pəncərəyə baxdı. Küçə işıqları yanırdı. Soyuq payız küləyi yarpaqları oynadırdı, Cahid görünmürdü.
Əlini pianoya uzatdı. İlk dəfə çəkinərək klavişlərə toxundu.
Və çaldı...
Melodiya yavaş-yavaş otağı bürüdü. Bu, əvvəlki sükutun təkzibi idi – bir çağırış idi.
Bir neçə dəqiqə sonra qapı döyüldü. Nəzrin ayağa qalxıb açdı.
Cahid idi.
İlk dəfə hər ikisi eyni anda susmadı. Baxışları danışdı.
Nəzrin: "Bu dəfə qaldığın yeri unutma..."
Cahid: (gülümsəyərək) "Unutmaq üçün çox sevdim."
***
Cahid içəri keçdi. Nəzrin ona bir fincan çay gətirdi – illər əvvəl sevdiyi kimi: darçınlı, az şəkərli.
Cahid: "Bura dəyişməyib..."
Nəzrin: "Amma biz dəyişmişik. Mən o əvvəlki Nəzrin deyiləm."
Cahid: "Və mən o axmaq Cahid deyiləm. Nəzrin, sənə demədiyim şeylər var idi..."
Nəzrin baxışlarını qaçırdı. Çünki bilməkdən çox, bilməməyə öyrəşmişdi.
Nəzrin: "Bilmirəm hazırammı..."
Cahid: "Dörd il əvvəl təkcə xaricdə təhsil almağa getmədim. Atam ağır xəstə idi. Biz onu gizlətdik. Mən sənə demək istəmədim. Səni həm sevib, həm qorumaq istədim. Amma o qədər yanlış etdik ki..."
Nəzrinin gözlərində qəzəb yox idi. Yalnız təəssüf vardı.
Nəzrin: "Demək... təkcə məni yox, özünü də qorumağa çalışmısan. Amma ikimiz də zərər gördük, Cahid."
Cahid: "Bilirdim, sən gözləməyəcəksən. Gözləməməli idin də. Sadəcə bu şəhərə qayıdanda ilk axtardığım sənsən oldun."
Nəzrin yavaşca başını aşağı saldı. Sonra:
Nəzrin: "Mən səni unutmamışdım. Sadəcə, unudulmuş olduğuma inanmaq istədim. Elə bilirdim ki, sevgi sadəcə bir mövsümə bənzəyir – bitəndə daha geri qayıtmaz."
Cahid: "Bəzən payız da bahara çevrilə bilər..."
Onların arasında yenə sükut oldu. Amma bu dəfə o, soyuq deyildi. Qəbul edən, anlayan bir sükut idi.
Nəzrin: "Cahid, bu dəfə qalmaq üçün gəlmisən?"
Cahid: "Yalnız qalmağım üçün bir səbəb varsa..."
Nəzrin pianoya yaxınlaşıb, bir dəfə də çaldı. Eyni melodiyanı – bu dəfə Cahid yanında idi.
Melodiya onların birləşən hekayəsinə çevrildi – ağrının, itkinin və nəhayət, anlayışın musiqisi...
***
Bir il əvvəl...
Nəzrin yataq otağında oturmuşdu. Telefonu əlində tutub ekrana baxırdı. Sonuncu mesaj dörd il əvvəl gəlmişdi: “Səni sevirəm. Amma getməliyəm.” O gündən sonra telefon susmuşdu. O da.
O gün Cahidin səsini son dəfə eşitdiyi gündü. Sən demə, Cahid bir insanı itirməkdən qorxduğu üçün onu xəbərsiz buraxmışdı.
Ona görə Nəzrin susmuşdu. Qüruru, təkliyi və bir az da qorxusu vardı: ya Cahid heç vaxt dönməzsə?
Amma o səssiz illərdə təkcə itki yox idi. Nəzrin musiqi yazmağa başlamışdı – ilk dəfə. Hər bəstə bir xatirə, hər not bir sual idi.
Bəlkə də Cahid bilmirdi, amma Nəzrin onu sevməyə davam edirdi. Sadəcə sevdiyini dilə gətirmək artıq ona yük gəlirdi.
Bu gün...
Cahid: "Atam öldükdən sonra uzun müddət özümə gələ bilmədim. Səninlə danışmağa cəsarətim yox idi. Qayıtmaq fikrim vardı, amma sənə üz tutmaq... qorxulu görünürdü. Sanki sənin gözlərində cavab deyil, cəza tapacağımı sanırdım."
Nəzrin yerindən qalxdı, pəncərənin önündə dayandı. Küçə işıqları qarşında səssiz dayananCahidin silueti ilə oyandı.
Nəzrin: "Bəzən cəza susmaq olur, Cahid. Susub öz içində dağ olmaq..."
Bir neçə saniyəlik sükutdan sonra Nəzrin dönüb ona baxdı.
Nəzrin: "Amma indi nə etməliyik? Sadəcə keçmişin içində itib getmək, yoxsa buradan bir gələcək qurmaq?"
Cahid: "Sən nə istəsən, o olacaq. Mən indi nəhayət olaraq buradayam – təkcə bədənimlə yox, ruhumla da."
Nəzrin bir anlıq başını əydi, sonra onun qarşısına gəldi. Əlini uzatdı. Cahid o əli ehtiyatla tutdu.
Nəzrin: "Onda gəlin bir şey sınayaq: sükutla başlamış bu hekayəni bu dəfə səslə yazarıq."
Cahid gülümsədi. Onların yeni melodiyası başlayırdı – birlikdə yazılacaq bir sevgi mahnısı.
***
Qış keçmişdi. Yaz yaxınlaşırdı. Nəzrin və Cahid artıq eyni evdə yaşayırdılar – illər əvvəlki deyil, birlikdə qurduqları yeni bir mənzildə. Divarda Nəzrinin ilk bəstələrinin notları çərçivəyə salınmışdı. Yanında isə Cahidin atasına yazdığı məktub...
Onlar keçmişin qırıntılarından yeni bir həyat tikirdilər.
Bir axşam Nəzrin piano qarşısında oturmuşdu. Cahid onu sakitcə izləyirdi. Bu dəfə musiqi yalnız kədərdən deyil, ümiddən danışırdı.
Nəzrin: "Bu melodiyanı birlikdə bitirməliyik. Hekayəmiz yarımçıq qalmasın deyə..."
Cahid: "Onda buraxdığım hər notu bu dəfə yanında tamamlayım."
Onlar birlikdə çaldılar – iki əlin bir klavişdə, iki ürəyin bir səsdə birləşməsi.
Melodiya sona yaxınlaşanda Nəzrin əlini dayandırdı. Cahidə baxaraq dedi:
Nəzrin: "Səni bu evdə deyil, qəlbimdə bağışladım. Çünki anladım ki, sevgi qayıtdıqda ona qapını açmaq cəsarət istəyir. Mən isə bu dəfə qorxmadım."
Cahid yerindən qalxıb ona yaxınlaşdı. Sözlərə ehtiyac yox idi.
Pəncərədən baxanda gördülər ki, ağaclar tumurcuqlayıb. Bahar gəlirdi.
Bir neçə ay sonra...
Balaca bir konsert salonu. Cahid və Nəzrin ilk dəfə birlikdə səhnəyə çıxdılar. Nəzrin piano arxasında, Cahid skripkası ilə...
Cahid (mikrofona):
"Bu musiqi bir zamanlar yarımçıq qalmış bir hekayənin tamamlanmasıdır. Biz onu “Sevginin melodoyası” adlandırdıq"
Onların ifası salonda sükutu yarıb keçdi.
Əllər birləşdi. Baxışlar kilidləndi. Və bu dəfə — hekayə səssizliklə deyil, alqışlarla bitdi.
Anar Məcidzadə, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü
